Geloven in de Kapel: Hans Hemmers

Papa, kijk: “een regenboog”, sprak onze dochter vol verbazing toen ze nog klein was. Evenals zij was ik als kind ook onder de indruk van een regenboog waarvan het lijkt dat deze de aarde omspant.

Reeds duizenden jaren een uiting van Gods trouw over de aarde. M’n kinderen zullen zich het spreken over de regenboog herinneren. M’n dochter vertelt het inmiddels aan haar kinderen, prachtig.

Even voorstellen

Mijn naam is Hans Hemmers, geboren in 1948 als jongste zoon in een arbeidersgezin uit Enschede.

Toen ik 10 jaar was, overleed m’n moeder waardoor er een moeilijke tijd voor ons gezin aanbrak. M’n oudere broer en ik werden van de ene naar de andere tante gesleept.

Na anderhalf jaar trouwde mijn vader weer met een vrouw die door “de kerk” werd aangereikt. Zo ging dat in die tijd.

Met m’n tweede moeder groeide een mooie en goede relatie. Ze sprak met me over de wezenlijke zaken van het leven en stimuleerde me om me te ontwikkelen door te studeren.

Studie

Na de ambachtsschool (waar ik met een 4 voor wiskunde af kwam) ging ik in 1963 via een bedrijfsopleiding werken bij Hollands Signaal te Hengelo in het mechanische bedrijf.

Vervolgens, na een voorbereidende avondstudie, naar de avond-MTS. Daarna heb ik mijn dienstplicht vervuld. Halverwege deze studie ging ik werken op de tekenkamer bij Signaal.

Aansluitend naar de lerarenopleiding, een avondstudie aan de HTS te Enschede van acht jaar om deze uiteindelijk af te ronden met het diploma MO-Wiskunde met specialisatie Informatica.

Verschillende andere opleidingen maakten dat de teller van het aantal avondstudiejaren uiteindelijk op 15 stond. Een grote jarenlange belasting voor mijn vrouw en het gezin.

Huwelijk

In 1971 ben ik met mijn toenmalige vrouw Els getrouwd. Helaas bleef ons huwelijk kinderloos, maar we hebben na vele jaren drie kinderen mogen adopteren uit Sri Lanka.

De veelvoorkomende adoptieproblematiek is in al haar heftigheid niet aan ons gezin voorbij gegaan. Uiteindelijk ben ik dankbaar voor prachtige kinderen met partners en ben ik gezegend met drie mooie kleindochters.

Na ruim veertig jaar huwelijk met Els werd ze in 2012 ernstig ziek. Maandenlange onderzoeken gaven uiteindelijk aan dat ze kanker aan de alvleesklier en de nieren had. Een levensverwachting van een half tot anderhalf jaar werd haar voor gehouden. Maar na 10 weken moest ik m’n geweldige vrouw, die ik intens liefhad, loslaten. Het afscheid, dat enkel en alleen in de overvolle Kapel plaatsvond, staat me nog helder voor de geest.

Een vrouw die, samen met mijn tweede moeder, mij mede gevormd heeft tot wie ik ben. Een heftige tijd brak aan, verdriet en dankbaarheid wisselden elkaar af. Een aantal mensen uit de kapelgemeenschap hebben me door deze moeilijke periode heen geholpen. Daar ben ik hen zeer dankbaar voor.

Onderwijs

In 1975 ging ik in het onderwijs. Eerst twaalf jaar aan “De Hoeksteen” te Enschede, een school voor lager beroepsonderwijs. In 1989 ben ik gaan werken als leraar Wiskunde/Informatica aan het toenmalige Thorbecke-College in Almelo. Een dag- en avondschool voor versnelde opleidingen in MEAO en VWO. Als systeembeheerder mocht ik daar een groot computercentrum opzetten met vele moderne digitale faciliteiten.

We verhuisden naar Wierden. Vele studies op het gebied van (onderwijs in) Informatica dienden zich aan. Na een grote fusiegolf binnen het MBO kwam ik uiteindelijk te werken bij de afdeling “Bestuur en Beleid” van het ROC van Twente.

Eind 2010 mocht ik afscheid nemen en met pensioen gaan.

Levensvragen

De grote vragen van het leven brachten me er toe om tussen de avondstudies door nog een opleiding te volgen tot leraar Levensbeschouwing die op zaterdagen in Utrecht werd gegeven. We waren actief in de NH-kerk in Enschede.

Tegelijkertijd zijn mijn vrouw en ik lid geworden van de Navigators die als motto voerden: “Christus kennen en Hem bekend maken”. Jarenlange Bijbelstudie heeft ons veel Bijbelkennis opgeleverd en dit heeft een behoorlijke invloed gehad op m’n persoonlijk leven.

Geloofsbelijdenis

Ik geloof dat wij in de ruimte van deze wereld mogen leven om de chaos die er is, om te scheppen tot een leefbare ruimte.

Ik geloof dat wij de ruimte krijgen om met elkaar het leven waardevol en menslievend te laten zijn.

Ik geloof dat wij dán geloven als wij ons openstellen voor ieder mens die om ruimte, om eerbiedige ruimte vraagt.

Ik geloof dat wij liefde kunnen verspreiden als wij de vijand in onszelf leren beminnen, als wij de angst in onszelf omvormen tot hoop, als wij bereid zijn om te vergeven, om onszelf en elkaar nieuwe kansen te geven.

Ik geloof dat wij God niet bezitten maar dat God een gezicht krijgt als wij elkaar aanzien geven en eerbiedigen.

Ik geloof dat God ons bemint en hoop geeft voor de toekomst, als wij werk maken van eerbied voor al het kwetsbare en voor elk weerloos mens.

(Uit: Marinus van den Berg: “Vormen van geluk”)

Geloofsleven

Geloven is als ademhalen voor mij, waarbij het mij minder gaat om me te verdiepen in de religie maar juist om het ontwikkelen van een persoonlijke relatie met de opgestane Heer.

De belijdenis van Petrus heeft me altijd bijzonder geraakt. Op de vraag van Jezus: “Maar wie zegt gij dat Ik ben?” antwoord Petrus: “U bent de Messias, de Zoon van de levende God”. En tijdens het vervolg van het gesprek zegt Jezus: “Wie achter mij aan wil komen, moet zichzelf verloochenen, zijn kruis opnemen en mij volgen” (Matt. 16: 24).

Deze tekst is een leidraad in m’n geloofsleven geworden, waarbij vergeving, opstanding en eeuwig leven kernbegrippen zijn die op verschillende manieren steeds weer terugkomen.

Meditatie

Reeds vele jaren neem ik deel aan avonden over geloofsverdieping van de Zwanenhof te Zenderen. Bij deze avonden ging het o.a. over het leven van geloofshelden zoals Henri Nouwen en Dietrich Bonhoeffer.

Daarnaast ga ik reeds jaren elke maand naar meditatie-avonden. Vele jaren op de Zwanenhof, later in het Centrum voor Spiritualiteit van het Karmelietenklooster te Zenderen waarbij we mediteren over teksten die op het grensvlak liggen van het Christendom en het Zenboeddhisme.

De westerse christelijke traditie is met haar uitgebreide liturgie sterk verbaal. Het zenboeddhisme is dat niet en kent vooral stilte, een diepere stilte. Ze verschillen sterk, maar aan de binnenkant raken ze elkaar dichter dan de buitenkant doet vermoeden. In de zen-meditatie primeert die stilte. Die zoek ik, steeds weer. Zowel binnen in me, als daar buiten.

Met de achtergrond van de rationele Wiskunde en Informatica is dat een hele klus. Steeds vaker zie en ervaar ik de beperking van ons denken. Ik streef ernaar om van het (dwangmatige) denken bevrijd te worden. Alleen nog zwijgen, vooral binnen in me. Zen spreekt mij ook aan omdat het bij uitstek een weg van ‘ontbeelding’ is.

Ontbeelding, ook van God. Voor mij is God: Stilte en vooral ruimte, open, niet gevuld. Moet leeg blijven, maar vooral open. Niet een God die zich alleen buiten of boven onszelf, maar juist die God die zich in onze diepste diepten bevindt.

Ruimte om het leven te accepteren, te aanvaarden zoals het is. Niets is moeilijker dan dat. Maar voor mij is dat de basis om te groeien, ook in m’n geloofsleven.

Lied 833 uit het Nieuwe Liedboek raakt me:

“Neem mij aan zoals ik ben,
wek in mij wie ik zal zijn.
Druk Uw zegen op mijn hart en leef in mij.”