Geloven in de Kapel: Jan Dollen

Even voorstellen

Mijn naam is Jan Dollen, 69 jaar oud en mijn wieg stond aan de toenmalige Huurnerweg, tegenwoordig Ten Cateweg in Wierden. Ik ben de oudste uit een gezin met 4 kinderen en we kerkten in de Dorpskerk.

Toen we in 1972 trouwden volgde een verhuizing naar Vriezenveen. Er volgden gelukkige jaren en wat waren we blij met en dankbaar voor de vijf kinderen die we kregen.

Het werk had ik op fietsafstand, bijna 37 jaren heb ik gewerkt op de administratie bij metaalwarenfabriek Witte van Moort. In Vriezenveen voelden wij ons thuis in de hervormde kerk.

Helaas hield ons huwelijk geen stand, na 30 jaar volgde een scheiding. Dat was een heel verdrietige periode, niet alleen voor mij maar voor ons hele gezin. Voor mij was het een les in nederigheid, er was schaamte dat dit gebeurde.

Toch heb ik steun gehad aan het geloof. Het geloof dat God er bij is, hoe duister het ook is, er ook weer licht komt, was troostend.

Misschien is de periode rond Pasen daarom voor mij ook wel zo betekenisvol.

God, die niet loslaat wat hij met ons begonnen is. Ik Ben die Ik Ben. Vanuit de duisternis naar het licht, naar de opstanding. Dan is er sprake van een bevrijdend geloof.

Een nieuwe periode

Na ongeveer vijf jaar alleen te zijn geweest ontmoette ik mijn huidige vrouw. Samen hebben we een aantal jaren in Zwolle gewoond, in de kerk voelde ik mij welkom en ik maakte kennis met een andere liturgie en andere liederen dan ik gewend was.

Voor mij een verandering en soms ook een andere manier om naar dingen te kijken en ook, zoals ook in de Hervormde Kapel, mogen zeggen wat je denkt, wat je gelooft, of denkt dat je gelooft of dat je het niet weet.

De “vastigheden” zoals we die vroeger meekregen hebben een meer overdrachtelijk verband gekregen, verhalend maar wel met een boodschap. Wat te denken van de wonderbare spijziging met twee vissen en vijf broden. Voor mij een voorbeeld dat er wonderen bestaan zonder dat het exact twee broden, vijf vissen en 5000 mannen moeten zijn geweest.

Kleinkinderen

Ik ben blij met de nieuwe kans die we kregen. We hebben het samen goed en zijn gelukkig. Ook met onze kinderen en inmiddels negen kleinkinderen.

Mijn oudste dochter woont in Brazilië. Daar doet ze missionair werk in de sloppenwijken van Fortaleza. Inmiddels is zij getrouwd met een Braziliaan en hebben ze twee kinderen.

Mijn andere (klein)kinderen wonen ‘in de buurt’ en inmiddels passen we één dag in de week met heel veel plezier op twee kleinkinderen. Mijn vrouw heeft één zoon, hij woont in Berlijn. Ook hem zien we regelmatig.

Zoektocht

In Wierden begon een zoektocht naar een kerk die bij ons allebei past. De Kapel leek mij in eerste instantie een brug te ver.

Ik had ook moeite met de benaming ‘vrijzinnig’. Niet zo raar, denk ik, wanneer je gepokt en gemazeld bent in de meer traditionele vorm van onze hervormde kerk.

Toch denk ik nu dat ik in de periode in Zwolle wel veranderd ben en ook gegroeid in het geloof.

Ik had mij al die jaren in Vriezenveen thuis gevoeld in de kerk, er was geen behoefte om elders te gaan kijken. Mocht ik daar nog wonen dan had het maar zo kunnen zijn dat ik daar nog kerkte.

Maar soms loopt het leven anders en ontmoet je andere mensen op je weg. Nu ben ik blij dat we samen een keus konden maken, een keus die ook voor mij goed voelt. We zijn samen onderweg en willen ook graag het geloof delen binnen een geloofsgemeenschap die bij ons allebei past.

Voor mij was het wel eens lastig om ‘vaste’ waarden los te laten, zoals een andere liturgie waarin o.a. de geloofsbelijdenis en de tien geboden niet altijd meer een plek hadden. Maar een andere vorm, andere woorden, kunnen ook verrijkend zijn. Ik ben mij er van bewust dat ik wel hecht aan traditie maar sta ook open voor nieuwe vormen van kerk zijn.

Bij het begin van dit jaar filosofeerden we wat met iemand over het jaar dat zijn intrede had gedaan.

De term ‘luchtigheid” viel, en dat vonden we wel een mooi motto om dit jaar vast te houden.

Dat er ook in een kerk vrijheid kan bestaan, dat men een andere mening mag hebben, dat het gaat om persoonlijk geloof en dat dit door een ander anders beleefd kan worden.

Dit geeft lucht en ruimte. Dat is vrijheid waar ik nu ook aan hecht.

En wat ik geloof?

De zekerheden van vroeger zijn misschien deels weggeëbd, maar wat blijft is het geloof in een liefdevolle God die met ons mee gaat.

En… dat ik mag zijn wie ik ben; met tekortkomingen, maar ook de mogelijkheid om weer opnieuw te mogen beginnen, telkens weer.

Voor mij kan het geloof niet zonder kerk. Ik word hier geïnspireerd, in de verkondiging, maar ook in het samen gemeente zijn, het samen koffie drinken na de dienst.

Ik geloof dat het uiteindelijk goed komt! Dat er na dit aardse bestaan ook een toekomst voor mij/ons is weggelegd. Niet wetend hoe die toekomst er uit zal zien maar wel gelovend dat er volmaakt geluk en vrede zal zijn.

Afsluitend

Op een reis door Schotland kwamen we ook op Iona en kwam ik onderstaande zegen tegen. Ik vind het een mooie zegen om mee te geven:

Mag de wind je vriendelijk begroeten.
Mag de wind altijd in je rug zijn.
Mag de zon warm schijnen op je gezicht.
De regen zacht vallen op je velden.
En totdat wij elkaar weer zullen ontmoeten:
Moge God je houden in de palm van zijn hand.

 

Categories: Geloven in de Kapel

Reacties

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.