Interview: Sanumaya Lensen

Mijn naam is Sanumaya Lensen-Baan. Ik ben getrouwd met Manfred en samen hebben wij vier kinderen, Luca, Davi, Esmé* en Yara. Ik ben geboren in Kathmandu in Nepal. Tenminste dat is mij altijd verteld.

In Nepal gaat het niet zoals bij ons bij de burgerlijke stand. Daar werden in die tijd de kinderen niet geregistreerd. Nu proberen ze het wel een beetje bij te houden. Dat is toch wel erg lastig, aangezien er ook veel mensen in de bergdorpjes wonen. Zij moeten dagen lopen, voordat ze in Kathmandu zijn en dat doen ze meestal niet. Dit doet mij nog wel eens denken aan het verhaal van Maria en Jozef die ook op reis moesten.

Ik weet zelf niet hoe ik in het kindertehuis Balmandir ben gekomen. In het kindertehuis hebben ze altijd verteld dat ik daar gebracht ben samen met mijn zus. Zij is iets ouder en vertelt mij wel eens dat wij zijn gebracht door twee mannen.

Balmandir, Nepal

In Nepal krijg je met de geboorte een stamnaam, net als hier een achternaam. In Nepal werken ze met het kastensysteem en dat is onderverdeeld in stammen. Na een tijdje krijg je een voornaam.

Mijn Nepalese naam is Bina Khatri. Deze namen draag ik nog steeds als mijn doopnamen. Sanumaya is ook een echte Nepalese naam. Wat in het Nederlands: “kleine liefde” betekend.

Adoptie

Toen ik 1,5 jaar was ben ik geadopteerd door Gerrit en Corrie Baan uit Rijssen. In 1996 leerde ik Manfred kennen, wij zaten bij elkaar in de klas. Manfred kwam uit Vriezenveen. Het gezin ging trouw elke zondag naar de Grote Kerk en er werd eveneens trouw bij elke maaltijd voor en na het eten gebeden.

De zondagsrust zat er daar nog echt in. Dat was wel even weer anders. Dat was ik niet meer gewend. Ik zat in die tijd op badminton en speelde op zondag wedstrijden.

Kathmandu

In 2000 ben ik samen met Manfred naar Nepal geweest, voor ons beiden een super mooie ervaring. Aangezien ik weinig informatie heb over mijn “roots” in Nepal, was het heel moeilijk om iets van mijn familie te vinden.

Ik vond het vooral heel erg mooi dat mensen je in Nepal zien als een echte Nepalees en dat zij het heel bijzonder vinden dat je een blanke vriend hebt. Daar werd ik dan ook vaak op aangesproken.

Ook was ik een bezienswaardigheid toen ik een korte broek aan had, dat was ik hier gewend. In Nepal hebben de dames geen korte broek en een hemdje aan. Dat heb ik daarna in Nepal ook niet meer gedragen en ik heb netjes mijn lange broek en T-shirt aangedaan.

In Nepal zijn de meeste mensen Hindoestaans. Heel erg bijzonder om te zien hoe zij het geloof daar beleven. Het uit zich ook vooral veel in kleurtjes en muziek. Helaas heb ik te weinig ruimte om jullie nog meer van die mooie verhalen uit Nepal te vertellen.

De Kapel

In 2001 zijn wij vanuit Rijssen en Vriezenveen samen gaan wonen in Wierden. Vanaf die tijd gaan wij ook naar de Kapel. Voor ons gevoel waren wij daar direct welkom.

Het mooie hier vonden wij: “iedereen hing de jas netjes op in de gang en ging de kerkzaal in. Net zoals je thuis doet. Wij waren gewend om met de jas aan in de kerk te zitten. Klein en gemoedelijk kerkje.”

In 2003 is ons huwelijk in de Kapel ingezegend door da Maaike Schepers-van der Poll. Zij is een goede kennis van ons en wij vonden het erg bijzonder als zij de huwelijksdienst zou willen leiden.

Onze trouwtekst was 1 Cor. 13: 13 “Ons resten geloof, hoop en liefde deze drie, maar de grootste daarvan is de liefde”. Dit proberen wij ook zoveel mogelijk in ons leven vorm te geven.

Ons gezin

In 2006 is onze oudste geboren en in 2008 is onze tweede zoon geboren. In 2009 werd ons derde kindje Esmé* geboren na een zwangerschap van 22 weken. Zij is overleden tijdens de geboorte, vanwege Trisomie 18. Dat zijn afwijkingen in het lichaam, waardoor de baby geen tot nauwelijks overlevingskans heeft. Een hele heftige tijd voor ons als gezin.

In 2011 werd onze jongste dochter geboren, een dubbel gevoel, blij met haar geboorte, maar ook nog steeds verdriet. Esmé heeft voor ons nog steeds een plekje in het gezin. Onze kinderen kunnen er goed mee omgaan en we hebben het met enige regelmaat nog steeds over haar.

Als liefde voor ons gezin hebben wij een mooi schilderij laten maken. Een groot hart met daarin wij als ouders en onze vier kinderen. Hiermee ben ik op tv geweest bij de EO: “Geloven op 2”.

Via dezer link leest u het verhaal over de totstandkoming van dit schilderij.

Mijn geloof

Een heel levensverhaal, waarin verschillende ervaringen van mijn geloof betreft – naar voren zijn komen.

Van hindoestaans naar streng gelovig gezin in Rijssen. Van “geloof op de achtergrond” ontmoette ik Manfred uit een trouw gelovig gezin. En van trouw gelovig met toch wel redelijk strakke regels naar de wat minder streng gelovige Kapel.

Door tegenslagen in een korte tijd: beide vaders zijn overleden aan kanker en het overlijden van ons dochtertje Esmé, werd het geloof voor mij toch wel lastiger.

Ondanks dat hebben wij altijd de hoop vanuit onze trouwtekst behouden dat wij nog weer verblijd mochten worden met een vierde kindje. Zeker geen vervanging van Esmé, maar een kindje dat zelf meer dan welkom was in ons gezin.

Onze kinderen zitten op de Morgenster en gaan hier met plezier naar school. Wij hebben wel gekozen voor een christelijke school, omdat wij onze kinderen ook zeker het geloof mee willen geven.

Ook proberen wij met enige regelmaat naar de kerk te gaan. Wij vinden het zelf ook erg leuk om zo af en toe ook eens bij een andere kerk een dienst bij te wonen. Niet dat wij zo zeer over willen naar een andere kerk, maar dat is voor ons een stukje hoe wij het geloof beleven. Het verder kijken, hoe andere mensen het geloof beleven.

Zelf vind ik de periode rond Pasen een mooie tijd gebaseerd op de mooie verhalen die in de Bijbel staan. Jezus die sterft voor onze zonden en mooi om te zingen “De Heer is waarlijk opgestaan.” Wij mogen verder gaan met ons leven, ondanks de dingen die wij fout doen.

Of God elke dag bij mij is, vind ik lastig om te zeggen. Het zijn meer de signalen die je mag ontvangen, waardoor je toch even weer denkt: Hij is er.

Zo was ik vlak na de geboorte van onze jongste met haar bij de Wereld Winkel. Er stopt een auto voor de deur van de Katholieke Kerk waar een mevrouw uitstapte, die de winkel binnen liep. Ze keek rond en kocht alleen maar een knuffel. Ik kende deze mevrouw helemaal niet en ze gaf de knuffel aan mij en zei: “Deze is voor de baby.“ Ik ben er zelf de hele dag van onder de indruk geweest en dacht: “Er is echt meer; twee overleden opa’s en een zusje in de Hemel. We geloven in God: dit moest zo zijn”.

Het spreekt mij aan hoe m’n geloof in bepaalde nieuwe liederen onder woorden wordt gebracht. Onze kinderen leren op school regelmatig Opwekkingsliederen die we dan samen via YouTube beluisteren en meezingen. Zelf vind ik het lied Opwekking 733: “Tienduizend redenen tot dankbaarheid” heel mooi.

Ondanks alles ben ik erg dankbaar met alles wat wij als gezin hebben en beleven. Wij hebben ons vastgehouden aan het geloof waarmee we blijven: “Geloven, hopen en liefhebben”. Ook nu er weer betere tijden komen. We proberen binnen ons gezin onze dierbaren onze liefde te geven en genieten ook juist van de kleine dingen.

“Tienduizend redenen tot dankbaarheid”

De zon komt op, maakt de morgen wakker;
mijn dag begint met een lied voor U.
Heer, wat er ook gebeurt en wat mij mag overkomen,
laat mij nog zingen als de avond valt.

Loof de Heer, o mijn ziel.
O mijn ziel, prijs nu zijn heilige Naam.
Met meer passie dan ooit;
o mijn ziel, verheerlijk zijn heilige Naam.

Heer, vol geduld toont U ons Uw liefde.
Uw Naam is groot en Uw hart is zacht.
Van al Uw goedheid wil ik blijven zingen;
tienduizend redenen tot dankbaarheid.

En op die dag, als mijn kracht vermindert,
mijn adem stokt en mijn einde komt,
zal toch mijn ziel Uw loflied blijven zingen;
tienduizend jaar en tot in eeuwigheid.

Verheerlijk zijn heilige naam.